Ik wil een coalitie oprichten die zich richt op de onzekerheid waarmee kunstenaars en culturele werkers te maken hebben; niet alleen financieel maar ook emotioneel en structureel.

Toen ik het stipendium aanvroeg, worstelde ik al met deze vragen. Hoe methodiseer ik mijn werk? Welke kaders zijn zinvol om materiaal om te zetten in publieke discussies? Deze vragen vormden ook mijn benadering van coaching. Ik heb me nooit verbonden gevoeld met het traditionele, hiërarchische idee van een coach. In plaats daarvan zie ik coaching als een horizontale, verwantschapsachtige relatie. Daarom koos ik ervoor om samen te werken met Ruud van NP3 en Koen van VHDG. Hun benaderingen zijn heel verschillend: Koen bracht kritische discussies over de commons en alternatieve economieën, terwijl Ruud me op een meer open manier hielp met esthetiek en relationaliteit.

Decentralisatie is een groot deel van hoe ik middelen benader. Mijn doel is om een groot deel van mijn stipendium te delen met een coalitie die ik in het noorden opbouw. Deze coalitie richt zich op de onzekerheid waarmee kunstenaars en culturele werkers te maken hebben, niet alleen financieel maar ook emotioneel en structureel. Het is niet zomaar een collectief; het heeft specifieke doelen: het delen van middelen, ondersteuning op het gebied van geestelijke gezondheid en zelfs het testen van een lokaal basisinkomen. Transparantie is essentieel, vooral als het om geld gaat. Ik heb vijftig procent van mijn productiebudget toegewezen aan de coalitie, verdeeld over gedeelde middelen en het testen van nieuwe systemen. Ik probeer ook de ondersteunende structuren die ik voor dit stipendium van de Noordenaars krijg, zoals institutionele ruimtes en financieringscoaching, gemeenschappelijk te maken – gemeenschappelijk te delen.

Wrijving staat centraal in mijn praktijk.

Wrijving staat centraal in mijn praktijk. Het komt naar voren in ethische vragen, in meningsverschillen en in het navigeren door hiaten in het systeem. Het ontbreekt ons vakgebied bijvoorbeeld aan neutrale ondersteunende structuren. Als je te maken krijgt met conflicten met instellingen of censuur, kun je nergens terecht. Ik heb onderzocht of we zoiets als een ethisch kader nodig hebben – geen rigide regulering, maar schadebeperking en verantwoording. Andere gebieden, zoals psychotherapie, bieden inspiratie. Mijn moeder is humanistisch psychotherapeute en ik heb van haar supervisie geleerd – een geformaliseerde manier om moeilijk materiaal te bespreken met een neutrale partij. Zouden we zoiets op maat kunnen maken voor de kunsten?

Basisinkomen is een ander belangrijk thema in mijn werk. Het Ierse proefproject voor culturele werkers, dat in 2022 van start ging, is een krachtig voorbeeld. Het biedt onvoorwaardelijke steun aan 2.500 werknemers en biedt hen stabiliteit zonder dat ze een bewijs van publieksbereik of output hoeven te leveren. Dankzij de overweldigende steun van lokale instellingen en politici willen ze dit project nu voortzetten en uitbreiden. Ik probeer vergelijkbare lokale druk te creëren in het Noorden. Het is essentieel om verder te gaan dan schaarstesystemen.

Op dit moment richt ik me op het opbouwen van de coalitie en het verfijnen van mijn praktijk, onder andere met het houden van stormsessies* om gedeelde behoeften en waarden te identificeren. Deze sessies zijn vrijblijvende ruimtes om vragen en ideeën te verkennen zonder de druk van onmiddellijke actie. Daarnaast heb ik geëxperimenteerd met publieke momenten, zoals het creëren van grootschalige textiele werken die het ethos van mijn praktijk uitdrukken.

Voor mij is de economie van een praktijk onlosmakelijk verbonden met de ethiek ervan. Mijn stipendium fungeert als mijn basisinkomen, zodat ik zelf kan bepalen hoeveel ik aan het project geef in plaats van aan mezelf – ik sta kritisch tegenover cultureel ondernemerschap en de Fair Practice Code. Dit jaar hoop ik een alternatief symposium te organiseren om deze onderling verbonden ideeën verder te onderzoeken – ethiek, duurzaamheid, intra-afhankelijkheid – en dat alles binnen de context van cultureel werk dat op meerdere gebieden en domeinen kan worden toegepast. Het is een proces dat zich bij elke stap verder ontwikkelt.”

* 🌱 Een voorbeeld hiervan zijn de seedbed-sessies die Katie eerder dit jaar hield in NP3 👉 np3.nu/seedbeds

Wil je Katy blijven volgen? Dat kan via haar website en Instagram:

🧑‍💻 katieceekay.com
📱 instagram.com/katie_ceekay

Katie Ceekay followed the AiS trajectory Land, aimed at stimulating artistic impact in the local region of Groningen and the Northern Netherlands. This program encourages artists to immerse themselves in their surroundings, explore the local context and engage with social and societal issues. Katie’s artistic practice focuses on long-term and integrated approaches to cultural work. She sees her practice as an ongoing process that addresses system gaps and stimulates other ways of living together. She explores themes such as resource sharing, alternative economies and interdependence through contestation and friction. Her work raises crucial questions about sustainability, ethics and the structures that support cultural labor.

“I don’t see my work as a series of projects. The word ‘project’ feels too casual, as if it were an afterthought of the social domain. It implies a starting and ending point, something temporary, distant. My work is about practices – long-term, continuous, often invisible and deeply connected to the social structures of our society. Cultural practices are essential labour. They are not about outcomes but about processes, but about how we already live.

Context is important in everything I do. Whether geographical or thematic, I build relationships in the places where I work. That’s why I focused on the North – it made sense to delve deeper into what I had already started there. It’s about sustainable suggestions for the long term, not about moving from one place or ‘aesthetic project’ to another. For example, over the past three years I have been facilitating a women’s space in an asylum seekers’ centre in the North. Every two weeks we meet for four hours to engage in shared activities and responsibilities. This is not a community art project; it’s about thinking about practices that fill the systemic voids left by capitalism and nation states.

Much of what we do in that space benefits from privacy – not everything needs an audience. Of course, some practices benefit from public debate; others thrive in an intimate, private space. My work, not just what I do with the Women’s Space but in general, is not about acquiring artistic capital but about the richness of the questions and material that emerges. That tension – between what remains private and what becomes public – raises essential questions about how to frame, communicate and translate intimate work into broader discussions.

I want to build a coalition that focuses on the uncertainty that artists and cultural workers face; not just financially but also emotionally and structurally.

When I applied for the grant, I was already grappling with these questions. How do I methodize my work? What frameworks are useful for translating material into public discussions? These questions also shaped my approach to coaching. I have never felt connected to the traditional, hierarchical idea of ​​a coach. Instead, I see coaching as a horizontal, kinship-like relationship. That’s why I chose to work with Ruud from NP3 and Koen from VHDG. Their approaches are very different: Koen brought critical discussions about the commons and alternative economies, while Ruud helped me with aesthetics and relationality in a more open way.

Decentralization is a big part of how I approach resources. My goal is to share a large part of my grant with a coalition I’m building in the North. This coalition focuses on the uncertainty that artists and cultural workers face, not only financially but also emotionally and structurally. It’s not just a collective; it has specific goals: sharing resources, mental health support, and even piloting a local basic income. Transparency is key, especially when it comes to money. I’ve allocated fifty percent of my production budget to the coalition, divided between shared resources and piloting new systems. I’m also trying to use the support structures I get from the people of the North for this grant, such as institutional spaces and funding coaching, to make common – to share common.

Friction is central to my practice.

Friction is central to my practice. It comes up in ethical questions, in disagreements, and in navigating gaps in the system. For example, our field lacks neutral support structures. When you’re faced with conflicts with institutions or censorship, there’s nowhere to turn. I’ve been exploring whether we need something like an ethical framework – not rigid regulation, but harm reduction and accountability. Other fields, such as psychotherapy, offer inspiration. My mother is a humanist psychotherapist and I learned from her supervision – a formalised way of discussing difficult material with a neutral party. Could we tailor something like this to the arts?

Basic income is another important theme in my work. The Irish pilot for cultural workers, which started in 2022, is a powerful example. It provides unconditional support to 2,500 workers, offering them stability without requiring them to provide proof of audience reach or output. Thanks to the overwhelming support of local institutions and politicians, they now want to continue and expand this project. I am trying to create similar local pressure in the North. It is essential to move beyond scarcity systems.

At the moment, I am focusing on building the coalition and refining my practice, including holding storming sessions* to identify shared needs and values. These sessions are free spaces to explore questions and ideas without the pressure of immediate action. In addition, I have been experimenting with public moments, such as creating large-scale textile works that express the ethos of my practice.

For me, the economy of a practice is inextricably linked to its ethics. My stipend acts as my basic income, so that I can decide how much I give to the project rather than to myself – I am critical of cultural entrepreneurship and the Fair Practice Code. This year I hope to organize an alternative symposium to further explore these interconnected ideas – ethics, sustainability, intra-dependency – all within the context of cultural work that can be applied across multiple domains and fields. It’s a process that is evolving at every step.”

* 🌱 An example of this is the seedbed sessions Katie held earlier this year at NP3 👉 np3.nu/seedbeds

Want to keep up with Katy? You can do so via her website and Instagram:

🧑‍💻 katieceekay.com
📱 instagram.com/katie_ceekay